Dit MAF bericht is een vervolg op de MAF berichten Kiezen deel 1 en deel 2
Zodra echtgenote H. zich na thuiskomst op de bank heeft genesteld, begin ik te vertellen. Over de voorbije jaren. De bezoeken aan de ziekenhuizen en specialisten, de frustrerende zoektocht naar de oorzaak van de klachten. Over het revalideren, het opnieuw moeten leren van alles wat voorheen zo vanzelfsprekend was. De uitslag van het neuropsychologisch onderzoek, een opsomming van blijvend aangetaste en disfunctionerende hersendelen en hersenfuncties. Hoe elk woord voelde als een stomp in mijn maag.
Over de opluchting toen we eindelijk een arts troffen die de ware oorzaak van de klachten ontdekte. De vele maanden durende behandelingen met antibiotica. De vreugde toen mijn spraakvermogen zich herstelde. De teleurstelling toen de behandelingen geen effect meer sorteerden en het woord restschade ten tonele verscheen.
Hoe de arts na ieder bezoek de deur dicht deed en op slot draaide. Waarna ze mij de sleutel overhandigde met de woorden: ‘We kunnen nog een keer… Wanneer u wilt kan ik nog… Of het werkt weet ik niet, het is het proberen waard.’ De keuze was aan mij: de deur dichtlaten of weer openen. Keer op keer besloot ik weer de donkere kamer te betreden. Waar de hoop telkens uit mijn handen werd geslagen door een nieuwe teleurstelling. Ik zag het als een plicht. Tegenover echtgenote H., onze kinderen, iedereen die mij aanspoorde niet op te geven, door te gaan met vechten. Een verplichting jegens mijzelf.
Hoewel dit voor echtgenote H. geen nieuws is, zij heeft het immers allemaal aan mijn zijde meegemaakt, luistert ze geduldig en zonder onderbreken. Dus vertel ik verder. Dat ook ik, net als de man in de documentaire, een andere keuze kan maken dan ik nu toe heb gedaan. Ik vertel haar over het innerlijke gevecht tussen het tegen beter weten in doorgaan met behandelen en het aanvaarden van de realiteit.
Indien nodig zal ik alleen nog behandelingen ondergaan ter verbetering van mijn kwaliteit van leven. Dat is het. Rust en ‘gewoon’ verder leven, dat is wat ik wil. Ik heb gedaan wat ik kon en wilde doen. De gevolgen van de ziekte zal ik verder dragen, verdragen. Voelde deze keuze eerder als opgeven, als een smadelijke nederlaag, nu voelt het als een bevrijding.
Zwijgend kijken echtgenote H. en ik elkaar enkele seconden aan. Zij met haar hoofd een tikkeltje scheef en ziel strelende ogen. Ik gespannen, met een krukdroge mond en nahijgend van het lange praten. Dan verbreekt zij de stilte en zegt met opluchting in haar stem: ‘Eerlijk gezegd hoopte ik dat je deze keuze zou maken.’ We omhelzen elkaar, wetende dat het goed is.
Bestel de gebundelde MAF berichten:
10 reacties
Naar het reactie formulier
Wat een bevrijding moet het zijn om alleen nog naar de kwaliteit van leven te kijken. Einde van een zwaar gevecht waarbij je voor jezelf en je gezin kunt zeggen dat je er “alles aan gedaan hebt”. Je mag nu voor de vrijheid kiezen om je leven zo in te richten dat je samen nog kunt genieten! Dikke knuffel voor dit moedige besluit!
ik bewonder je mateloos en ook Hannie omdat ze met je mee lijdt en hoopt.
Zij met haar ziel strelende ogen: De Nobelprijs van de liefde voor H. en dezelfde beloning voor de literatuur van G.
ik word hier stil van………………….
Lieve Mensen
Dit geld voor beiden, groot respect zo als jullie dit hebben neer gezet,geniet op jullie manier wat jullie nog rest.Wij hopen nog veel liefde en rust.
Hartelijke groet.
Leven is licht en zacht
Als je niet zwicht
Maar lacht
Onder het gewicht
Van de zwaartekracht.
janmeurs
Het is makkelijk reageren vanuit mijn onwetende, gezonde fauteuil. Een goede raad of een hart onder de riem? Ik kijk met bozige verwondering naar jullie opgave en met bewondering naar jullie worsteling.
Oh Gerard en Hannie… wat een moeilijke reis is dit voor jullie geweest…
Goed dat je nu deze keuze hebt gemaakt!
‘Als er geen oplossing is, is er ook geen probleem.’
Shimon Peres
Huilt…